Lieve Toekomstige mezelf,

dit is wat ik me voorstel dat er mogelijks gebeurt in de komende twee weken. Ik verlang naar het samen creëeren van een tussen-in -een tussin- dat even als thuis voelt. Als kin, los gebreid maar diep verbonden. Ik stel me voor dat we samen breien, een kleed knopen. Tussen de knopen die we leggen ontstaan kleine, verschuivende ruimtes. Of kleine openingen die ruimtes in ons denken lichtjes doen verschuiven. (Samen hellend vlak, remember? Al heb ik ook schrik voor hoe alles in elkaar overloopt.) 

Althans, dat is wat ik me voorstel in een ideaal scenario in de tweede week. In de eerste week vrees ik voor afstand en zoom-moeheid, voor alleen in stressy overdrive zijn en zoeken naar hoe dat stil te leggen. Ik stel me voor dat ik elke dag adem met Adriene, dat ik rust vind in mezelf om de nodige tijd te maken in mijn dag om een kleine lees-quarantaine te houden met Yvonne. Matters of Care lezen, luisteren naar de podcast met Maria Puig de la Bellacasa. Ik stel me voor dat mijn gevoel van achterstand en ontoereikend zijn daardoor een beetje afneemt. Ik stel me voor dat ik me minder als een domme imposter voel. Ik stel me voor dat ik minder triest ben door de claustrofobie in de vervlechting van liefde met vrees voor weinig toekomst en samen werken voor een lange toekomst. 

Ik stel me voor dat ik aan het einde van de week een gedicht schrijf, en dat Vincent en ik met rust kunnen resideren in ons eigen tussenin, zonder dat het tijdelijk en voorbijgaand en vluchtig tussen mijn vingers voelt. 

Dear future me, ik stel me voor dat het af en toe samen maken en vinden van een klein tussenin ons andere temporaliteiten doet dromen, voorbij die van een hier en nu waarin ikzelf, de wereld rondom me en de persoon dicht bij me fragiel voelen als rijstpapier. Ik kijk uit naar de stevigheid van touw, en wat dat doet met ons denken, voelen, dromen. 

Heel veel liefs,

Je huidige Bauke

Januari 2021